Video's

  • Ibrahim Nabizada - LOV-project Utrecht

    2005

    Ibrahim Nabizada LOV project

     

    Portret van Ibrahim Nabizada.
    Het LOV-project in Utrecht had als doel oudere vluchtelingen uit hun isolement te halen door middel van kunstzinnige uitingen. En tevens de samenleving kennis te laten maken met de boeiende en vaak onzichtbare levensverhalen van oudere vluchtelingen.
    Regie: 
    Saskia Adriaens
    Productie: 
    Danzón Productions
    Speelduur: 
    6 minuten
  • Doe ik het goed? Komt het goed?

    “Ouderschap is een duik in het diepe en al helemaal als je langdurig ziek bent of wordt. We zouden het hier meer over moeten hebben.”

    7 april is World Health Day. Dit jaar staat het recht op gezondheid centraal. Gezondheid wordt gezien als een individueel recht. Maar als individu zijn we onderdeel van families en gezinnen. Wat gebeurt er als je langdurig ziek bent of wordt en kinderen grootbrengt? De foto-expositie Doe ik het goed? Komt het goed? gemaakt door ouders met een langdurige ziekte geeft hier inzicht in. 

    Ouders willen het beste voor hun kind. Maar wat is nu ‘het beste’? Hoe blijf je jezelf als een ‘goede’ ouder zien als je langdurig of chronisch ziek bent? Hoe ga je om met de frustraties en het verdriet die daarmee gepaard gaan en hoe vind je je eigen weg? En bovenal hoe maak je dit bespreekbaar?

    In Nederland leven zo’n acht miljoen mensen met een chronische ziekte als MS, reuma, diabetes, chronische pijn en kanker. Onder hen zijn veel ouders. Maar over ouderschap en langdurige ziekte wordt weinig gesproken. Binnen gezinnen is het zorgzaam stil, daarbuiten heerst vaak een vermijdende stilte.

    Ouders doorbreken de stilte met de huiskamer-expositie Doe ik het goed? Komt het goed? De foto’s en verhalen die in de expositie te zien zijn, zijn gemaakt tijdens het fotoproject Hierover wil ik wel praten… maar hoe doe je dat? 

    De expositie en de ontwikkelde gesprekskaarten geven een aanzet tot het praten over langdurige ziekte en ouder zijn. Net zoals de deelnemende ouders dat hebben gedaan.

    De huiskamer-expositie is te zien van 5 april tot 7 juni bij Adamas, centrum voor leven met en na kanker, Eugenie Prévinaireweg 61, 2151 BB  Nieuw-Vennep.

    Openingstijden: maandag tot en met donderdag 9.30 -16.30 en de eerste vrijdag van de maand van 9.30-12.30
    De expositie opent op vrijdag 5 april om 11.00.

  • Veertig vrouwen om nooit te vergeten: de Turkse en Marokkaanse vrouwenbeweging

    Foto: Turkse vrouwen bij een staking. Door Bertien van Maanen. Uit de collectie van Atria

     

    Onlangs zijn we begonnen met een nieuw oral history project waarbij veertig vrouwen worden geïnterviewd die maatschappelijk betrokken waren bij de Turkse en Marokkaanse vrouwenbewegingen vanaf de jaren 70 tot nu. Wie waren de vrouwen die opkwamen voor hun rechten als migrant én als vrouw? Hoe pakten zij dat aan? En wat waren hun idealen en dromen voor de toekomst? 

     

    Ons onderzoek reikt verder dan het verleden; we richten ons ook op het heden, waar we Turkse en Marokkaanse vrouwen van nu interviewen die actief betrokken zijn bij maatschappelijke initiatieven. Wie zijn de vrouwen van nu en hoe verschilt hun engagement van dat van hun voorgangers? 

     

    Dit oral history project is een eerbetuiging aan de kracht van migrantenvrouwen, een viering van hun voortdurende strijd en een glinsterend venster naar een toekomst waarin gelijkheid en rechtvaardigheid verankerd zijn in het weefsel van onze samenleving. Samen vervlechten we verhalen, verleden en heden, om nooit te vergeten.

     

     

     

    In 1975 besloot een groep Turkse vrouwen zich af te scheiden van de algemene vereniging en op te komen voor hun rechten als Turkse vrouw: de Hollanda Türkiye Kadinlar Birligi (HTKB) werd opgericht. In de jaren 1982 volgde de Marokkaanse Vrouwen Vereniging (MVVN). 

     

     

     

    Samen met vrijwilligers interviewen wij in de komende periode 40 vrouwen over hun betrokkenheid bij vrouweninitiatieven voor Turkse en/of Marokkaanse vrouwen in Amsterdam, Utrecht, Rotterdam, Den Haag en Eindhoven. 

     

    MEER LEZEN OVER HET PROJECT 'DE TURKSE EN MAROKKAANSE VROUWENBEWEGING IN 40 VERHALEN'

     

    Dit project wordt uitgevoerd in nagedachtenis van Özden Yalim (1946 - 2023), voorvechter van Turkse vrouwenrechten en één van de initiatiefnemers van het project. 

  • Subsidie voor nieuw project: Storianan Skondi di Karibe


    Foto: Rose Mary Allen interviewt een vrouw op Curaçao in de jaren 80

    Onlangs kreeg het Knooppunt Sprekende geschiedenis  van het Stimuleringsfonds voor de Creatieve Industrie sunsidie toegekend voor het project Storianan Skondi di Karibe (de Verborgen Verhalen van de Caraïben)

    Dit project betreft het omvangrijke oral history materiaal dat Rose Mary Allen opnam in de jaren 80 en 90 met ouderen, (klein)kinderen van tot slaafgemaakten en migrerende gemeenschappen. Dit belangrijke bronmateriaal staat op verouderde cassettes en dreigt verloren te gaan als het niet snel gedigitaliseerd wordt.

    In 2024 gaat het Knooppunt in nauwe samenwerking met Rose Mary Allen, DANS, Het Nationaal Archief Curaçao en Beeld en Geluid aan de slag met het digitaliseren, toegankelijk maken en presenteren van de verhalen die waardevolle inzichten bieden in tradities, cultuur en taal op de Nederlandse Caraïben.

    Meer lezen

  • De stiltes rond ziekte en ouderschap doorbreken


    Illustratie: Lybrich Wieringa

    Het artikel De stiltes rond ziekte en ouderschap doorbreken zet de kwetsbare en krachtige verhalen op een rij die moeders, vaders, volwassen kinderen en partners delen in de Podcast Niet alleen ziek. Zij spraken met Journalist Maarten Dallinga en vertellen hoe het is als een ouder langdurig ziek is en wat de gevolgen daarvan zijn voor het gezinsleven en de onderlinge relaties. Het artikel geschreven door Margreth Hoek is december 2023 verschenen in het tijdschrift PsychoSociale Oncologie van de Nederlandse Vereniging voor Psychosociale Oncologie

  • Niet alleen ziek: de stilte doorbroken

    Bob Horjus en Margreth Hoek geven in dit artikel inzicht in de dynamiek van de zorgzame stilte binnen gezinnen en de vermijdende stilte buitenshuis die ontstaan als een ouder langdurig ziek is. Deze stiltes zetten het ouderschap en het opvoeden onder druk. Om deze stilte te doorbreken is er binnen de werelden van medische zorg, opvoedondersteuning, mantelzorg en informele steun aandacht nodig voor ouderschap en langdurige ziekte.

  • Ouderschap en langdurige ziekte

     
    © Foto: Pauline Walzak

     

    Als het gaat om ouderschap en langdurige ziekte zoekt stichting BMP steeds naar creatieve manieren om woorden te zoeken. Zo schreef Janneke van Bockel het gedicht Wirwar voor de afsluitende conferentie Je bent niet alleen ziek, wij zijn er ook! Van dit gedicht zijn kaartjes gedrukt die tijdens die de deelnemers van de conferentie mee naar huis kregen.

     

  • Zorgen van ouders over hun kinderen

    Auteur: 
    Margreth Hoek

    De pilot Niet alleen ziek in de Haarlemmermeer van stichting BMP is bezig om aandacht voor ouders met een langdurige ziekte, de partner en de kinderen in de Haarlemmermeer vanzelfsprekend te maken. De programmacommissie die bestaat uit ervaringsdeskundige ouders en partners hebben hierbij de lead. Uit de gesprekken met hen blijkt dat ouders goed zicht hebben op hun kinderen en dat zij net als de kinderen zich zorgen maken. Vader en moeders met een langdurige ziekte hebben opvoedpuzzels waarbij een solidaire samenleving nodig is om die te kunnen oplossen.

    Zo weten ouders dat hun kinderen sneller volwassen worden. Hun kinderen maken zich zorgen over de gevolgen van de ziekte en willen dit lang niet altijd met de ouders bespreken. Ouders zoeken manieren om het gesprek binnen en buiten het gezin mogelijk te maken en de zorgzame stilte binnen het gezin te doorbreken.

    De regels van de WMO zijn ouders een doorn in het oog. Zij willen hun kinderen niet belasten met extra zorg of huishoudelijke taken want de kinderen hebben al zoveel meer op hun bordje dan leeftijdsgenoten. Zij gunnen de kinderen tijd voor zichzelf en om hun eigen pad te gaan bewandelen.

    Ouders weten dat hun kinderen veel onbegrip tegenkomen op school en bij leeftijdsgenoten. Zij zien dat dit effect heeft op het welbevinden van hun kinderen. Ook dit is een ouderlijke puzzel omdat het door de vermijdende stilte buitenshuis het voor de kinderen niet makkelijk is om leeftijdsgenoten te vinden die in een vergelijkbare situatie zitten waarmee zij hun ervaringen kunnen uitwisselen.

    Niet alleen ziek stimuleert het gesprek over ouderschap en langdurig ziekte. Dit gesprek omvat meer dan informatie geven over de ziekte aan de kinderen. Het gaat onder meer over hoe je reageert op onzekerheid, onvoorspelbaarheid en verlies; inzicht hebben in hoe verschillend elk  gezinslid daarop kan reageren en dat niet te veroordelen. Het gaat over de kunst van met elkaar in contact blijven.

    Uitvinden met wie en waar je buiten het gezin kunt en wil praten is een belangrijke voorwaarde om het gesprek binnen gezinnen mogelijk te maken. Ouders, partners en de kinderen zijn geholpen met oprechte interesse voor de gevolgen van langdurige ziekte op het ouderschap van artsen, werkgevers, familie, vrienden, leerkrachten, mentoren en vrijwilligers.

  • Ik voel me gevangen door de ziekte van mijn man

    Auteur: 
    Margreth Hoek

    "Ik voel me gevangen door de ziekte van mijn man. Mijn leven staat door de ziekte op pauze."

    "Ik heb moeten leren dat de chronische pijn onze gezamenlijke vijand is, niet mijn man."

    "Ik ben het afgelopen jaar gescheiden en doe er alles aan om het narratief van de zieke partner achter mij te laten."

    "Nu we ouder worden, wordt de mantelzorg zwaarder. De mensen in ons netwerk worden ook ouder of vallen weg. Zo zijn de vrienden overleden waar mijn vrouw een week ging logeren zodat ik een keer in het jaar alleen op vakantie kon en bijtanken"

    Dit zij citaten van vier van partners van een vader of moeder die samen kinderen grootbrengen. Hun verhalen worden niet vaak gedeeld want het is pijnlijk om dit onder woorden te brengen. Ook is het onveilig om te delen want er is veel onbegrip. Met Stichting BMP ben ik nu een paar jaar bezig met "Niet alleen ziek". Wat is de impact van een langdurige ziekte van een vader of moeder op de verschillende gezinsleden en hoe kunnen wij hen steunen? Een belangrijk thema is de partner zichtbaar maken. Dat dit nodig is, werd mij jaren geleden duidelijk gemaakt via een LinkedIn bericht door een ervaringsdeskundige moeder.

    Wat maakt nu dat deze ouders zo onzichtbaar zijn en veel moeite moeten doen om steun te vinden voor zichzelf en voor hun kinderen?

    In de medische wereld gaat de aandacht veelal uit naar de patiënt en is de blik zelden gericht op het gezinssysteem. Dit wordt gevoed vanuit financiële stromen waardoor het niet eenvoudig is om dit patroon te doorbreken.

    De wereld van mantelzorg bereikt deze veelal jonge doelgroep niet. Deze ouders zien zichzelf niet als mantelzorgers en zij hebben hun handen meer dan vol met alle allen in de lucht houden. Veel partners die ik heb gesproken raken dan ook overbelast en dan valt de bal gezondheid en betaald werk op de grond.

    Ook zet ziekte de partnerrelatie onder druk. Scheiding komt vaker voor bij ziekte blijkt uit de statistieken. Mijn indruk uit de gesprekken is dat er niet wordt gescheiden van de partner maar van de ziekte. Verschillende partners spraken met een psycholoog om te leren omgaan met de veranderde gezinssituatie, partnerrelatie en toekomstbeeld.  

    De verhalen van deze ouders zijn bijzonder interessant om onderzoek te doen naar mantelzorg. Zij laten zien hoe de complexiteit van het dagelijks leven van een ouder verveelvoudigd als een langdurige ziekte het gezin binnen walst.

    Hoe kunnen we ervoor zorgen dat partners weer wat lucht en licht in hun leven ervaren? Ik denk aan een meer systemische blik in de gezondheidszorg en minder scheiding in de zorg voor het lichaam en de geest. Ook is het verbinden van de wereld van mantelzorg aan de medische wereld noodzakelijk omdat dat de plek is waar je (jonge) mantelzorgers vindt.

Pagina's